*************************************************************
Tot zover het reisje met de collega's van Zuid naar Marokko
*************************************************************

Voorbij alweer

Poehee, wat is reizen toch vermoeiend of waren het alle indrukken van de afgelopen dagen? Ons laatste avondmaal hebben we gezamenlijk genoten in de souk, we werden herkend en er werd gelijk een tafel vrij gemaakt. Lekker gegeten alleen wel jammer dat we zelf flink in de rook zaten. Nog even gezellig nagepraat in de Riad en toen was het bedtijd. Veel te vlug werden we gewekt door het ochtendgebed en vervolgens de huisvogel maar toen was het ook echt tijd want het busje stond 8.30 klaar om ons naar het vliegveld te rijden. Eenmaal op het vliegveld ging het ondanks de vertraging ineens allemaal razend snel en zit ik nu een beetje verdwaast van alle gebeurtenissen achter de laptop in mijn eigen keuken.
Voor lief heb ik tijdens onze Atlastrip een fossiel gescoord die bij hem in goede aarde viel. Ik weet inmiddels wat ik heb aangeschaft het is een turritella. Helaas kan ik van het gekochte exemplaar geen foto laten zien maar het exemplaar hierboven geeft een aardig beeld. Mijn fossiel is zo'n 15 cm lang en ik schat het gewicht op 1,5 kilo.

Gisteravond kwam ik trouwens tot de ondekking dat mijn kofferdeksel gescheurd was, maar dankzij wat breed tape waar de gastvrouw mee aankwam en de vaardige plakkunde van Micha hebben zowel het fossiel als de op het laatste moment aangeschafte tahin geen enkele schade gedurende het transport opgelopen :-)

Maar goed, eind goed al goed.

Tevreden groet

Partytime...

Wat een feestavond gisteren, Fatima heeft het fantastisch geregeld allemaal en alle credits gaan naar haar! Zo hebben de gastvrouwen gisteren hemels voor ons gekookt. We zijn gestart met een heerlijke dikke soep, ik hoorde iets over 'harare' maar dat kan ook wel iets heel anders zijn ;-)

Vervolgens hebben we gesmuld van een mega grote tahin met couscous en groente waarna 2 tahins volgden, de een lamsvlees met pruimen en amandelen (o my god, wat een heerlijke combi :-) en kip met citroen en olijven (ZAAAAAALIG:-) Last but not least een heerlijke verse vruchtensmoothy van aardbeien en framboos. Als allerlaatste (ergens na middernacht) werd er een grote taart binnengebracht omdat Yuksel verjaarde. Vandaag dus duidelijk een balansdagje ;-) Tussen en tijdens al deze heerlijkheden werden we getracteerd op life muziek en werd er enthousiast gedanst. Omdat we deze avond afscheid namen van Yuksel en George hadden we allen een kleinigheid meegenomen en om de beurt werden deze presentjes onder de nodige kwinkslagen en mooie anecdotes uitgereikt. Dat ik in een 'goed nest' terecht was gekomen had ik al aangevoeld, ik had echter nooit kunnen vermoeden hoe hecht en diep de onderliggende vriendschappen lagen. Diverse keren werd ik geraakt door de oprecht uitgesproken woorden van mijn collega's.

Het werd dus een latertje en vanochtend mocht ik al weer vroeg uit de veren omdat ik in de souk nog een nieuwe tas wilde scoren. Nou missie geslaagd, ik heb een grote leren handtas en een kleine leren handtas gescoord :-) Voor deze dubbele actie gaat alle lof naar Yuksel, door haar keiharde onderhandelingen heb ik hele mooie prijzen kunnen maken. Op gegeven moment vroeg de verkoper zelfs of ze Berbers was...

Mooie dag dus weer en vanmiddag even pas op de plaats en kalmpjes genieten van de rust in ons paleisje.

Gisteren hebben we ook nog even wraak genomen op de vogel die in de binnentuin huist. Elke ochtend vlak voor zonsopgang wekt deze vogel ons met luide schrille tonen waar je oren van tuten. Gisteravond met het feest hadden we m mooi tuk. Hij zat in zijn struik lekker te dutten maar dan wel vlak voor de geluidsinstallatie ;-)
Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op vogels maar hier heb ik wel heerlijk om kunnen lachen. Misschien verbeelde ik het me maar vanochtend klonk hij duidelijk minder uitbundig...

Uitgelaten groet!

Ourika vallei...

Men, wat een volle dagen en natuurlijk elke dag feest. Tot in de late uurtjes lachen en zingen. Niet door mij, ik heb me op de eerste etage teruggetrokken en schrijf mijn blogjes, iemand moet het werk doen ;-)

Vandaag zijn we per taxibusje richting uitlopers van het Atlasgebergte gereden. Onderweg valt het me op hoeveel Marokkanen er fietsen, dat zie ik ze in utrecht nooit doen...

We zijn nog maar net vertrokken als we staande worden gehouden door oom agent. Het klinkt allemaal heftig en ook wordt er driftig met de armen gezwaaid. Als Fatima alles gauw vertaalt worden we aangehouden omdat de chauffeur te laat zijn richtingaanwijzer gebruikte en geen voorrang verleende (duh, hoezo voorrang verlenen, doen ze dat hier dan??

Wij denken er allen het onze van en verwachten dat er met flappen gezwaaid moet worden. Niets van dat alles, de hermandad wilde slechts even laten wat macht vertonen en we mogen onze weg vervolgen, pfff.

Maar goed vandaag een heerlijke wandeling gemaakt naar de bovengenoemde vallei en daarbij ben ik flink verbrand zoals later in de Riad bleek. We hebben allen genoten van de ruimte en de weidse uitzichten, wat een prachtig stukje natuur. De echte bikkels zijn langs een geitenpaadje naar de top van de waterval geklommen, ondergetekende had het halverwege wel gezien en dacht bijtijds aan haar knieën en heeft van het zonnetje genoten.

En vanavond is het partytime, er wordt een feestmaal in de Riad bereid door de gastvrouwen en er komt een band spelen. Dit alles omdat we afscheid nemen van George en Yuksel, snif.

Helaas ben ik vergeten mijn foto oplader mee te nemen. Wel afkicken hoor om geen foto's te kunnen maken, ik zie overal gave foto's in... De komende dagen zal ik het moeten doen met de gulle (foto)giften van mijn collega's.

Nou laat de avond maar beginnen, er komen hier in elk geval heerlijke geuren uit de keuken :-)

Feestelijke groet

Korte recap...

Nog even terug naar onze aankomst gisteren...
De aankomst op het prachtige vliegveld van Marrakech was warm en gezellig. De korte rit naar het oude stadscentrum bijna traumatiserend. Overal kleine kinderen en mensen op onverlichte brommers en fietsers, veel getoeter en naarmate we het oude centrum naderen rijden we steegjes in waar we ook nog tegenliggers krijgen. Het laatste stukje mogen we lopen, het eerste wat opvalt na het uitstappen is de damp van uitlaatgassen. Als dat een beetje is opgetrokken ontwaar ik overal mensen en is het een drukte van belang. De straat leeft en in ganzenpas lopen we door nog smallere steegjes in een soort van labyrint en wordt het bukken geblazen. We lopen onder lage boogjes door en plots staan we door een bruine deur.
Riad el Filali, we krijgen mierzoete Marokkaanse thee die hoog ingeschonken wordt en we krijgen het programma te horen. Het worden volle dagen...

Vandaag hebben we uitgebreid door Marrakech gebanjerd en aan het grote plein koffie gedronken. Wonderlijk te zien hoe de sfeer op het plein overdag scheelt met 'savonds. We hebben er net gegeten op een soort van Food court. lekker eenvoudig en goed eten voor 8 euro. Wel schokkend om te merken dat er om onze etensresten gebedeld werd, door 2 jonge vrouwen en door 2 jonge jongens...

Marrakech is een plaats met grote contrasten tussen arm en rijk. Zo hebben we La Mamonia bezocht, een prachtig hotel waar de kamers beginnen met prijzen rond de 500 euro.

Ik merk dat de tegenstellingen me niet koud laten maar ik kan er ook niets aan veranderen. Wel kijk ik mijn ogen uit hoe vriendelijk we hier ontvangen worden en hoewel er veel kapot is aan gebouwen en bestrating, het toch over het algemeen erg schoon is. uitzonderingen daargelaten;-)

Na een treinreis vol stotterende en niet verstaanbare conducteurs kwamen we met flinke vertraging op Schiphol aan. Oorzaak wisselstoornissen rond Schiphol. De NS verdiende vandaag zeker geen pluim en kunnen nog heel wat leren over publieksvriendelijkheid en dienstverlening. Niet alleen waren de omroepers niet te verstaan maar ook de boodschap was volstrekt rommelig en er werd aan de reizigers geen info verstrekt welke trein er wel naar Schiphol ging. Nou ja, we hadden geen tijd hierom te treuren. Met kloeke stap haalden we op het centraal station de trein naar Dordrecht die ons naar Schiphol bracht. Met rood hoofd en enigszins puffend bereikten we uiteindelijk de vertrekhal alwaar we ons bij de rest van het gezelschap voegden. We waren niet eens de laatsten, Ton woont het dichtse bij en kwam als laatste aan. Dit alles mocht de pret niet drukken, zelfs niet dat er duidelijk zichtbaar nog even gauw aan de motor van ons vliegtuig werd gewerkt…
Inmiddels zijn we gearriveerd en warm onthaalt in Marrakech door Fatima en George die al wat eerder zijn vertrokken. De hele bubs is naar een restaurant vertrokken maar mijn luikjes vallen dicht. Alle indrukken van de korte reis van het vliegveld naar onze Riad, die werkelijk er heel prachtig uitziet moet ik eerst even verwerken. Ik plaats dit berichtje nog even en duik vervolgens in mijn mand. Morgen weer een dag ik kan de toetsen niet meer onderscheiden op de lap top.

Geeuwende groet!

Zuid gaat zuid...

Natuurlijk ben ik vaker op stap geweest met collega's maar nog nooit met overnachting en dan ook nog naar Marrakech.
Collega Fatima heeft de komende dagen de regie in handen en heeft een ambitieus programma samengesteld. We verblijven in Riad el Filali welke ligt aan Bab Tarzout. Vreemde namen en vreemde klanken in mijn oren.

Ik ben overigens eerder in Marokko geweest, ergens in de 80-er jaren. Toen had ik een mooie reis uitgestippeld om rond de Middelandse zee te reizen en ben ik ook door Marokko getrokken. Geen groot succes trouwens toen, rijdend door een leeg berglandschap dacht ze even een sanitaire stop te kunnen maken. Ik had de broek nog net niet van de billen toen er van overal en nergens kleine en grotere jongens aan kwamen rennen.
Het enige wat ik begreep is dat ze hasjies wilde slijten, wist ik veel dat ze dat daar verbouwden. Richting grens van Algerije werd het steeds slechter en vonden we het eng worden en waren we zelfs zo bang dat we om de beurt gingen slapen omdat we ook gewaarschuwd waren dat er pakketjes in de auto's van touristen verstopt werden. Pfff, spannende tijden maar we hebben alles overleefd, zelfs de opdringerige sheik die wiskey aanbood voor 16 dirham wat later 60 dirham bleek te zijn, haha wat een woelige tijden. Ook de eerste camping op Marokkaanse bodem was flink schrikken. Als eerste ga ik altijd de boel even verkennen en schrok hevig toen ik de toiletruimte betrad en ik viel helemaal van mijn graatje toen even later bleek dat het helemaal het toilet niet was maar de doucheruimte...

Maar goed, nu wat jaartjes ouder en hopelijk iets wijzer, heb ik in elk geval wat meer pecunias te besteden en verblijven we dus in een riad. Hoe het er echt is laat ik je hier weten dus...