Fabulous 4 on tour 2018

Fabulous 4 on tour 2018

dinsdag 13 oktober 2009

Phoenix,openbaar vervoer en dievenklauwen...

Geen gelukkige combi maar het zag er wel veelbelovend uit vanochtend. We hebben een dagkaart gekocht welke geldig is voor zowel de metro als de buslijnen. Vol goede moed na het inleveren van onze huurauto zijn we dan ook richting down town getogen. We hebben ons door een informatiehost laten vertellen dat er een Super Mall ergens zou zijn en een Mega Bookstore met SuperSale, na een eeuwigheid in de bovengrondse metro te hebben gezeten kwamen we uit bij een Super Target, inderdaad megagroot maar niet echt wat we zochten. De Target is een groot warenhuisketen, een soort van HEMA, niet echt het shoppingparadijs wat ik me had voorgesteld. De super booksale was bij de universiteit en was inderdaad wel heel goedkoop maar er was niets van Maxims gading bij (goddank ;-)
Ook nog onderweg een heuse vlag gescoord en kwamen we deze nep, op batterijen ademende, dog tegen die voor mij toch wel het toppunt van nepperigheid verbeeld. Of was dat de dame die ons gisteravond bediende met een boezem waar je een hernia van kreeg als je er alleen al naar keek. Nee lief, ik hoef ze niet voor mijn jaardag! iets wat hier heel normaal schijnt te zijn. Ik bedoel dan iets laten fixen aan je lichaam, als cadeautje... Brrrr.
Kortom, Phoenix is een mooie schone stad maar we missen de warenhuizen. Ze zullen er ongetwijfeld zijn maar wij hebben ze niet kunnen vinden...

Terugkomen naar het hotel was echter nog niet zo makkelijk. Na een poos in de brandende zon bij een busbordje zonder verder info over vertrektijden te hebben gestaan ontwaarden wij een engel in de gedaante van een Yellow Cabdriver die ons voor slechts $ 10,75 in no time voor de deur van ons hotel afzette. Wij misschien wat dollars armer maar zeker een ervaring rijker. Ik blij omdat ik dan in alle rust even dit blogje kan schrijven en maxim blij omdat ie dan weer naar de stijgende en landende vliegtuigen kan kijken.
Voordat het echter zover was moesten we natuurlijk wel de kamer in zien te komen. De schoonmaakster was net geweest en had de deur op een ongelukkige manier dichtgetrokken dat de antidievenklauw in werking was getreden. We konden dus de deur slechts op een kiertje openen. De schoonmaakster haalde er een klusjesvrouw bij die na enkele pogingen het met een speciaal tooltje voor elkaar kreeg de deur dicht te trekken en de dievenklauw weer te openen.
Zo kwam toch alles weer goed en kon ik me te buiten gaan aan de complete maaltijdsalade die ik nog in mijn doggy bag had zitten.
Zo komt er aan alles een einde en ook aan deze grandioze vakantie. Ik had niet gedacht het zo mooi te vinden en ik denk dat we hier nog wel eens terug zullen keren. Wel opteer ik dan voor de landelijke gebieden en kleine plaatsjes maar die mening zal lief ongetwijfeld met mij delen.
Vakantiegroet!

maandag 12 oktober 2009

Van Vliegtuig tot Doggy bag...

Vandaag de laatste tocht met de auto gemaakt. We hadden gepland naar een vliegtuigmuseum te gaan met vliegtuigkerkhof. Vooral een vliegtuigkerkhof is een al lang gekoesterde wens van mij (don't ask me why)
Het museum was al gauw gevonden maar helaas was het kerkhof gesloten omdat het vandaag een feestdag was (Columbusday, what the F***)
Maxim heeft zich uitermate vermaakt en ik heb enkele vleugellamme highlights op de kiek gezet die ik het meest opvallend vond, zie hierboven en naast. Verder heerlijk een poosje naar de vogels gekeken vanuit een schaduwrijke zitplaats.

Vervolgens nog even stil gestaan en een onverhard ritje per auto gemaakt door een stuk land waar allemaal succulenten en cactussen groeien. Cactussen groeien erg langzaam en de exemplaren die we hebben gezien zijn algauw 100 tot 150 jaar oud zo niet ouder. Ze schijnen pas met een jaar of 60 van die zijarmen te ontwikkelen.

Eind van de middag hebben we ons intrek in de Sleep Inn genomen. Dit etablissement heeft overigens niets van doen met de gelijknamige nachtopvang van daklozen in utrecht ;-)
We zullen hier vanavond en morgenavond, onze laatste avond (snik) doorbrengen.
Maxim is wederom weer helemaal happy, hij kan vanaf de kamer de landende vliegtuigen bijna aanraken ;-)
Vanavond hebben we bij het Hilton gedineerd, iets wat we morgenavond niet zullen herhalen. Ik had 2 starters besteld maar zat na de eerste al helemaal vol en moest het pand met doggybag verlaten.
Maxim onderscheidde zich opnieuw door alles op te eten wat hem werd voorgeschoteld, iets wat blijkbaar niet veel mensen voor elkaar krijgen gezien de opmerking van de ober hierover. Amerikanen laten het gewoon staan maar zo zijn wij niet opgevoed ;-)
Vanavond dus weinig activiteiten hier en zijn we druk doende het allemaal te verteren ;-)
Ook leuk om in de mail deze foto van Hanna te ontvangen die onze jongens op de uitkijk spotte. Ik mis ze wel hoor, nou ja nog een paar daagjes...
Voldane groet!

zondag 11 oktober 2009

Chiricahua Park...

Een van de laatste parken die we bezoeken en het begon al gelijk heel veelbelovend. Meestal zien we namelijk nogal wat wildlife en dat bleef hier in de USA nogal achter bij eerdere ervaringen. Maar zodra we het park binnenreden kregen we een familie coatamundi te zien. Volgens mij familie van de wasbeer oid. Het waren een aantal volwassen exemplaren en een hele rits jonkies. Niet dat dat het fotograferen makkelijker maakte, integendeel. Het was een zeer beweeglijke familie die zich zodra er een mens naderde het op een lopen zette. Deze foto is dan ook uiteindelijk vanuit de auto gemaakt. Het zijn in elk geval wroeters want ik heb een hele serie gemaakt terwijl ze met de kop in de aarde verdwenen, maar die foto's zijn afgekeurd.

In dit park hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs de rotsen van een kleine 2 uur. In het begin zie je dan nog wel mensen maar al gauw waren we de enige wandelaars en dan gaat de natuur voor je open. Met alleen het geluid van onze voetstappen en de wind waande ik me één met de natuur.

Prachtige kleine hagedissen gezien waarvan ik deze foto als beste nomineer. Ook liet de blue jay zich weer zien en vooral horen. Dit exemplaar was in elk geval wat minder cameraschuw en wilde wel even poseren.

Opvallend hoe schoon zo'n natuurpark is en vooral ook blijft. Er wordt hier vooral geappelleerd op dat je zelf je troep weer moet opruimen en wonder o wonder hier doen ze dat ook. In Nederland hebben we gewoon te veel prullenbakken, das veel te makkelijk. Ik vind Amerika, althans de streken die we bezocht hebben, prachtig en heel schoon. Zo zijn er overal toiletten en die worden uitstekend schoongehouden. Ik had er in elk geval geen enkele moeite mee om ze te gebruiken en dat is 'back home' wel anders.

Frisse groet!

zaterdag 10 oktober 2009

Petrified forrest...

Voor vandaag stond het versteende woud op het programma. In eerste instantie was ik een beetje teleurgesteld weer door zo'n kale vlakte te rijden, maar deze vlakte was toch duidelijk anders. Bij versteend bos had ik een wat andere voorstelling in mijn hoofd (teveel harry Potter films ;-)
Mijn teleurstelling maakte al gauw plaats voor nieuwsgierigheid, wat bijzonder om hele bomen versteend te zien en wat een kleuren. Ik heb vele tientallen kiekjes geschoten tijdens de verschillende wandelingen die we gemaakt hebben waarvan je enkelen hiernaast kunt terugzien...
Hierna had Maxim een tocht uitgezet naar onze volgende overnachtingsplek, niet wetende dat we weer door berggebied moesten. Een prachtige maar door al het bochtenwerk wel een lange tocht waren we rond 17.30 eindelijk op de plaats van bestemming. Eind goed al goed. Onderweg heel veel soorten eekhoorns gezien en zelfs een heuze roadrunner. helaas waren al deze beestjes mij te snel af. Mijn foto's van deze snel bewegende objecten bestonden uit vage vlekken. Misschien heeft maxim meer geluk maar die doet 'het' nog steeds analoog dus daar kan ik hier niets van laten zien.
Het laatste deel van onze tocht was erg vreemd. We reden een soort van megagrote mijn binnen. Ik heb in Australie wel eens een mijn gezien en ik dacht dat dat een grote was, nou deze is wel 10 keer zo groot (oja alles is groter hier)
Maxim vond het volgens mij geweldig, blijft toch iets voor jongens die grote machines. Ik vond het alleen maar verschrikkelijk om zo'n prachtig natuurgebied vol met beestjes ten prooi te zien vallen aan deze natuur verslindende monsters. Mensen maken er soms toch zo'n zooitje van. Misschien leren ze hier ook eens te gaan hergebruiken.
De foto hieronder heb ik ook in het park gemaakt, het zijn primitieve rotstekeningen, het was knap lastig ze te vinden maar ik vind mijn foto goed gelukt :-)

Moe maar voldane groet!

vrijdag 9 oktober 2009

Monument Valley en Holbrook...

Vandaag wederom de grote leegte van gisteren getrotseerd om naar Monument Valley te rijden. We vinden allebei dat het grote indianenreservaat waar je doorheen moet om Monument Valley te bereiken, een zware aanslag is op het vakantiegevoel. Het eindeloze terrein van het reservaat bestaat uit mijlenlange grote lege woesternij waar je alleen maar je voet zwaar op het gaspedaal wilt laten drukken om er zo snel mogelijk 'door' te zijn. Helaas houden de vele trage campers en de locale policepatrolwagens ons daarvan...

De kleine nederzettingen van de indianen staan vol troep en autowrakken en het geheel deed ons erg denken aan de troosteloze onderkomens van de Aboriginals in Australië. Langs de weg zie je de vele glasscherven al van verre glimmen. Ook hier is het vuurwater de grote boosdoener.
Maar goed, einddoel was Monument Valley, wat een verademing was na alle troosteloosheid. Alleen wel jammer dat je er niet kon gaan lopen, betreden mocht uitsluitend met gids en daar hadden we even geen zin in dus weer de grote kale vlakte overgestoken en zijn vanmiddag neergestreken in Holbrook.
Holbrook ligt aan een stukje 'route 66' welke nog in gebruik is. Meest bekende plaatje is misschien de foto van de betonnen wigwams. Nee, we slapen daar niet in ;-) Als ik in een wigwam ga slapen dan mag het een echte zijn!
Route 66 ademt voor mij de sfeer uit van hippietijd maar Maxim weet mij te vertellen dat dit de oude route van het oosten naar het westen was en dat deze uit de 50-er jaren stamt. Voor de wigwams staan dan ook diverse oude auto's uit de 50-er jaren, lief heeft dus weer eens gelijk...

Voor vanavond hebben we een magnetronmaaltijd op het menu staan, met een bak sla en een zoete aardappel. We hebben beiden voor een voorgerecht gekozen, deze was qua portie al groot genoeg ;-)
De tijd gaat nu in een keer wel erg hard, we zijn de dagen aan het aftellen. Voor morgen staat er weer een mooi park op het programma, ik ben de naam even kwijt maar dat verneem je morgen wel. Wat ook nog wel even vermeldenswaardig is de borden hier langs de wegen met 'adopt a highway'. Ik ken dat fenomeen wel vanuit Australië, waar je als club of groep een stuk snelweg adopteerd en deze vrij van rommel houdt. In Amerika kun je een stuk weg adopteren en je naam laten vermelden. We zien veel: 'Drive safe in loving memory of John Smith oid'. Toch wel een beetje luguber als je dan een kruis langs de weg ziet staan met (plastic) bloemen. Volgens mij zie je dat laatste in Nederland ook steeds vaker, van die mini memorabele gedenkplaatsen.

Gedenkwaardige groet

donderdag 8 oktober 2009

Welcome New Mexico....

Na een prachtige rit door de bergen van San Juan (zie de foto's aan de rechterkant en hierboven)zijn we in de dorre woesternij van een groot indianen reservaat terecht gekomen. We hebben de hele dag in de auto doorgebracht om te kijken of we dit gebied weer konden ontvluchten. Veel wegen zijn er niet en de afstanden groot. We hebben ons toevlucht gezocht in Farmington, ook zeer troosteloos maar wel met een mooi motel.

Weinig te melden dus over het laatste deel van onze tocht van vandaag. Wel moet me van het hart dat het Amerika van 1980 (toen ben ik hier geweest) heel anders op mij overkomt. Zo zijn de grote sleeën echt niet meer van deze tijd. De meeste Amerikanen rijden in gewone auto's zoals wij die in Europa ook kennen. Wel zijn er meer pick up achtige wagens en moet ik vreselijk lachen om de waanzinnig grote campers en trailercaravans. Maar goed wat dat betreft is alles hier wat groter. Zo zijn de rollen toiletpapier hier ook breder ;-)
Wat me ook even van het hart moet is dat we van de autorental een voucher hebben gekregen voor een gratis tank benzine. Nu hebben we toch al zo'n 2000 km gereden in 3 verschillende staten maar we zijn nog niet een keer het tankstation tegengekomen waar we de voucher kunnen inwisselen. Nou ja, we hebben nog een week en houden moed;-). De benzine is ook helemaal niet duur hier maar het zou toch leuk zijn om de voucher in te kunnen wisselen...
Nou, genoeg gemopper nu! Wat me echt opvalt hier in de bergdorpen waar we doorheen gereden zijn, dat is de relaxte manier van leven. Ook zijn het absoluut geen hilbillies, integendeel. De mensen die we ontmoet hebben en die hier wonen en werken hebben meer gezien van de wereld en lijken ervoor te hebben gekozen zich hier te vestigen en dat maakt dat er een aangename sociale sfeer heerst. Veel organic eettentjes en dat geeft voor mij aan dat er heel wat jongere Amerikanen zijn die het anders willen en die bewust voor een andere leefstijl kiezen. Deze mensen lijken ook allemaal een slanker...misschien wel te veel wishfull thinking ;-)

En toch lijkt er duidelijk een generatie te zijn die het anders doet en dat stemt me hoopvol. Ik ben in elk geval een stuk milder gestemd en heb aardig wat (voor)oordelen mogen bijstellen.
Maar goed we hebben nog een weekje te gaan...

Goedgeluimde groet


woensdag 7 oktober 2009

Hello Colorado...

Vandaag zijn we in alle vroegte al naar het Archespark gereden. De truuk is dat je er hier vroeg bij moet zijn anders krioelt het van de toeristen. Het park staat bekend om zijn mooie natuurlijke bruggen en we hebben er dan ook aardig wat gezien. De mooiste staat hierboven.

Het weer was nogal wisselvallig vandaag en we hebben wel wat regendruppels moeten trotseren maar dit park is, weer of geen weer, heus de moeite waard. Ook kun je er mooie loopjes doen en als je dat vroeg doet dan loop je niet in de rij.

Tegen de middag werd het ons te vol en hebben we koers gezet richting Colorado, onze 3e staat alweer, wat gaat de tijd hard...

Ik mocht zowaar het stuur even overnemen vanmiddag maar ik moet erg wennen aan de auto en had niet het idee dat ik er mee reed, eerder andersom. Teveel power waarschijnlijk. Alhoewel ik heb vanavond ons naar huis gereden vanaf het restaurant (the Grit, een ware happening) en toen voelde de auto al een stuk vertrouwder.
Het restaurant is een absolute aanrader, het hangt vol met portretten van John Wayne, die heeft hier films opgenomen, en de hele ambiance ademt een gezellige sfeer. Een mix tussen nette saloon en moeders kookpot. We hebben ons buik rondgegeten en zitten nu gezapig uit te buiken voor de buis (Maxim) en de laptop (moi)
Gezapige groet!

dinsdag 6 oktober 2009

Moab, 400 km verderop...

Vandaag even wat kilometers gevreten. We zijn via een mooie weg over diverse flinke heuvels en bergen naar het noorden gereden. De diversiteit van het landschap blijft mij verbazen. Ook weer mooie grote roofvogels gezien die statig boven de weg bleven cirkelen, helaas buiten schootsveld van mijn camera.
De kou 'sochtends is bijna niet te harden en Maxim is overstag, hij houdt wel zijn korte broek aan maar maakt nu ook dankbaar gebruik van mijn fleecetrui. Zelf heb ik in Moab, einddoel voor vandaag, een mooie nieuwe blauwe aangeschaft. Ook heb ik een paar nieuwe gympen aangeschaft, de anderen waren tot op de draad versleten en ik heb ze in de winkel achtergelaten en loop weer als een kievit. Ik voel me zowiezo mobieler en fitter dan ik me in jaren heb gevoeld, ondanks mijn aanhoudende hoofdpijn. Ik loop met gemak mijn loopjes en kijk niet meer op een blokje om meer of minder. Dat was 25 kilo zwaarder en eerder wel altijd een issue.
Maar goed, we zijn in Moab en dat is een zeer aangenaam plaatsje.
Maxim wordt helemaal wild van alle mooie vrachtwagens die hier voorbij komen en zijn camera blijft maar klikken. Zelfs tijdens het eten werd er regelmatig naar de camera gegrepen, we hebben zelfs buiten aan de hoofdstraat gegeten om maar vooral niets te missen van al dat mooie blik wat voorbijkomt.


Mij hoor je niet klagen hoor, het hadden ook mooie jonge meiden van 18 kunnen zijn ;-)


Warme groet!

maandag 5 oktober 2009

Brycepark en relifanatic...

Gisteren even zonder internet gezeten en de avond voor de beeldbuis doorgebracht. Bizarre reclames krijg je dan voorgeschoteld zoals reclame om je in te enten tegen de mexicaanse griep (slechts $24,99) of medicijnen die je zonder recept kunt krijgen voor allerhand serieuze kwalen. Brrrr, het blijven rare jongens. Zo is het hier ook heel normaal om je concurrent zwart te maken op TV. Je begrijpt dat ik blij ben nu weer over een goede internetverbinding te kunnen beschikken.



Gisteren een prachtige tocht door bovengenoemd park gemaakt. Alles is hier mooi en ik maak gemiddeld zo'n 50 foto's per dag. Daarna via een scenic route naar Torrey gereden alwaar we bij een mooie B&B terecht kwamen en door de heer des huizes naast een alcoholische versnapering ook een flinke bijbelse preek te verwerken kregen. Even wilden we nog weg glippen maar de locatie was dermate mooi dat we de toch besloten hebben daar de nacht door te brengen. Goddank hoefden we niet onder hetzelfde dak te slapen en kregen we de beschikking over een luxe condo met alles erop en eraan. Maxim was er helemaal in zijn nopjes want de eigenaar had hem toestemming gegeven om fossielen te zoeken op zijn land. Zelf was de man erg trots op een soort van versteende bloemkool waarvan hij beweerde dat het een dinodropping was...Wel apart zo'n reli die dan wel het bestaan van dino's erkent, het blijven rare jongens die Amerikanen ;-)




Had ik al vermeld dat het hier bitterkoud is? Overdag is het heerlijk maar zodra de zon onder is gegaan vriest het dat het kraakt. Maxim heeft alleen korte broeken en poloshirts bij zich dus hebben we ons samen moeten behelpen met mijn fleesetrui, wel knus hoor ;-)



Ook wel grappig om de Amerikanen te zien kijken naar Maxim in zijn zomerse outfit terwijl ze zelf met mutsen, berenbontjes en handschoenen rondlopen. (Look Mary, what a TUFF guy!)Afijn, ik heb Maxim ervan overtuigd dat we echt een fleecetrui erbij nodig hebben, zeker nu ik vernomen heb dat we nog hoger in de bergen zullen komen en ik heb al gezien dat er sneeuw ligt.



Ook heb ik waarschijnlijk een beetje last van de hoogte en het bijbehorende zuurstof gehalte, veel hoofdpijn en een raar gevoel in mijn hoofd. Maar ik zou het toch voor geen prijs willen missen en neem deze ongemakkelijkheid dan maar voor lief.



Frisse groet!

zaterdag 3 oktober 2009

Zion, not the place to be...

In ons enthousiasme zijn we even vergeten dat het ook hier voor de hard werkende Amerikanen zaterdag is en dat ze graag outgoing zijn. Helaas voor ons betekende dat we erg ver moesten doorrijden om een geschikte overnachting te vinden. Eigenlijk moesten we genoegen nemen met een beschikbare kamer (de allerlaatse) die behalve eenpersoons ook nog veelvuldig door rokers is gebruikt, YAK. Gelukkig is alles hier groot dus ook het eenpersoonsbed laat zich makkelijk beslapen door twee slanke dennen ;-)

Maar laat ik bij het begin beginnen, we zijn in alle vroegte vertrokken naar de noordkant van de Grand Canyon, zie foto. Absoluut adembenemend en omdat we zo vroeg waren werden we beloond door bijna alleen dit te mogen aanschouwen. We zijn het er beiden over eens dat het omrijden zeer de moeite waard is, wij vinden de noordkant spectaculairder al was het alleen al door de prachtige kronkelige weg door laag grasland en gemengd bos met af en toe een glimp van de canyon op plaatsen waar je absoluut niet kon stoppen. Je begrijpt dat maakt hongerig... De Noordkant is ook duidelijk hoger, we konden het beiden merken aan onze ademhaling en ook zijn de viewingpoints iets verder lopen. De score op het gebied van wildlife spotting was ook niet gering. In alle vroegte een coyote en een condor gespot en heel veel herten en helaas ook 2 jagers. Ik heb aangedrongen bij Maxim dat ie ze best een beetje mocht aanrijden maar dat schijnt hier, by law, echt verboden te zijn...

Verder is Utah een beetje Staphorst, vrouwen in lange jurken en vreemde knotjes. Morgen gaan we het park Zion bezoeken, we zijn er al door gereden maar willen dat morgenochtend in alle vroegte en rust nog eens doen. Waarschijnlijk hebben duizenden Amerikanen dezelfde gedachte maar dat zullen we wel zien.
Lieve zus voor wat je verzoek betreft om de route op de kaart uitgetekend te zien moet ik je teleurstellen, Maxim wil dat wel doen maar dan als we weer thuis zijn. Als schrale troost vind je aan de zijkant een foto van onze kaart met Maxim´s vinger bij de plaats waar we gisteren overnacht hebben, Kanab.

Zonnige groet!

vrijdag 2 oktober 2009

Kanab, the place to be...

Vandaag schrijven wij tot u vanuit Utah, ik wist helemaal niet dat we daar zouden komen...
Vandaag was fantastisch! De Grand Canyon, is echt GRAND. Wel jammer dat het zo ongehoord druk is, ik had graag in stilte van de grootsheid willen genieten maar dat is echt onmogelijk. De brullende V 8 motoren kun je al van ver horen aankomen en wat er aan volk uit schommelt is ook niet geluidloos (ahum, verre van...)

Wonderlijk landschap, bijna onaards. Ik had er moeite mee om deze weidsheid in elk geval te bevatten. Het maakte dat ik me klein en nederig voelde, nietig in dit waanzinnig grootse landschap, De schoonheid en ruigheid heeft me diep geraakt en zelfs nu ik er even over schrijf en de foto's terugkijk (57 vandaag) kan ik weer ontroerd raken en we hebben nog maar een klein stukje gezien...

Morgenochtend vertrekken we in alle vroegte richting North Rim, ofwel de noordelijke rand, die wat minder toeristisch is. Opvallend trouwens om overal de Navaho Indianen met sieraden tegen te komen. Zo nu en dan zijn we even gestopt, je ziet veel dezelfde dingen Vooral dreamcatchers schijnen goed te verkopen, die zie je overal. Zelf hoef ik echter niet van mijn dromen afgeholpen te worden, ik mag graag dromen ;-)
Het wordt mij en ons overigens steeds duidelijker waarom ze hier zo zwaar zijn. Dat ze ongezond eten en te grote porties eten moge duidelijk zijn maar ze bewegen ook absoluut niet. Vandaag kwamen we enkele Amerikaanse exemplaren tegen die 100 meter lopen van de parkeerplaats naar de te bezoeken plek een te grote afstand vonden. HONDERD meter!
Wat ik ook heel wonderlijk vind is dat er op sommige wegen in de middenbaan geulen uitgefreesd zijn. Ik vraag me af hoe motorrijders daar tussendoor en overheen komen zonder te verongelukken. Wat ik wel heel positief vind is hoe relaxed ze hier in het verkeer zijn. Natuurlijk rijden we hier op het platteland maar toch, een heuse verademing, zo kan het toch ook.
Hartelijke groet!

donderdag 1 oktober 2009

Cameron, the last tradepost...

Vandaag hebben we genoten van een mooie tour door de red rocks. Daarna zijn we naar een uitgestrekt vulkanisch gebied vertrokken. Fraai maar het had ook wel wat triests door de vele dode bomen en de kale zwarte vlakken. Verder hebben we ons uitstekend vermaakt een heel rap en kwiek klein blauw vogeltje op de kiek te zetten. We hebben m uiteindelijk kunnen verleiden met wat kruimels van de nieuwe HBL maaltijd reep die de blauwe rakker wel leek te bevallen want hij bleef terugkomen voor meer.
We hebben onderweg een stenen nederzetting van de Navaho indianen bezocht. Nooit geweten dat indianen een deel van het jaar in zulke nederzettingen woonden, met name om eten te verzamelen voor het rest van het jaar. Deze nederzetting stamt uit 1100.
Aan het eind van de dag hebben we ons toevlucht gezocht in Cameron, een oase in een wel zeer desolate omgeving. Precies op het moment dat we dachten geen geschikte slaapplaats te vinden, kwam het toch weer helemaal goed. Deze nederzetting wordt geheel gerund door indianen en ziet er heel verzorgd uit. Helaas voor Maxim was er geen bier verkrijgbaar, jammer maar wel begrijpelijk.
Morgen staat de zuidkant van de Grand Canyon op onze lijst. Terwijl ik dit typ, zie ik een coyote aan de overkant van de straat rustig rondscharrelen, het wilde westen dus...
Gretige groet!

Sedona, red rock country...



Wauw, het is hier werkelijk fantastisch! We zitten vrij hoog waardoor het wat koeler is en er een flinke wind waait maar het is overdag zeer aangenaam. Na zonsondergang koelt het wel snel af, zoals wel vaker in de woestijn.


Verder hebben we de hele dag zo'n beetje ruzie gehad met de auto en de afstandsbediening. We hebben alle varianten gehad zoals in de auto zitten en er niet uit kunnen maar ook met boodschappen de auto in willen en dat de deuren niet open gaan. Ik geef Maxim daarvan de schuld, we hadden een stoere terreinwagen kunnen nemen maar nee, Maxim wilde een luxe sedan met apart afsluitbare kofferbak, nou dan krijg je dat dus ook ;-)

Verder hebben we weinig te klagen, we hebben zelfs een nature foodstore gevonden alwaar we echt prima vers eten hebben kunnen scoren en waar we voor de het diner samen $21,- kwijt waren, een schijntje de dollar doet 70 dollarcent. Maar goed waar heb ik het over, ik ga gewoonweg niet over de financiën ;-)

Vandaag gaan we een trippel maken tussen deze mega grote rode jongens en hopen natuurlijk een glims van het wildlife op te vangen zoals ratelslangen, bergleeuwen en beren. Ook zitten er coyotes en waanzinnig mooie grote roofvogels. Ben benieuwd of ze gewillig voor mijn nieuwe cameraatje willen poseren.

uitbundige groet!